قال الله تعالی:
و یقول الکافر یا لیتنی کنت ترابا[1].
ترجمه: و یاد آر روزی را که کافر گوید: ای کاش خاک می بودم.
یک از نامهای قیامت «یوم الحسرة» هست یعنی روزی که همه در آن حسرت می خورند.
مؤمن حسرت این رامی خورد که چرا بیشتر به عبادت و بندگی خدا نپرداخته و عمل صالح بیشتری انچام نداده است و کافر حسرت این را می خورد که چرا لحظه های عمرش را بدون خدا و پشت پا زدن به همه خوبان و خوبی ها سپری کرده است.
اما طبق آیه ای که خواندید کافر آروز خواهد کرد که قبل از این روز محشر، خاک می بود!
راستی چرا او چنین درخواستی را خواهد کرد مگر خاک بودن برای او چه سودی دارد؟
مگر خاک بودن فضیلت است که او می خواهد متصف به آن شود؟
جواب این سوال را در این روایت بیابید:
عبایة بن ربعی می گوید:
از ابن عباس پرسیدم :چرا رسول خدا صلی الله علیه و آله علی علیه السلام را «ابوتراب»(پدر خاک) کنیه داده است؟
ابن عباس گفت:
چون علی علیه السلام صاحب زمین و حجت خدا بر آن و ساکنان آن می باشد که بقاء آن به علی است و آرامش زمین به علی باز می گردد.
از رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم که فرمود:
آنگاه که روز قیامت شود و کافر آنچه را که خداوند از ثواب و کرامت و مقام برای شیعیان علی علیه السلام آماده کرده را ببیند با حسرت گوید: ای کاش من نیز «تراب» ( خاک) می بودم ای کاش از شیعیان علی علیه السلام می شدم و این تفسیر سخن خداست که:
و یقول الکافر یا لیتنی کنت ترابا[2].
با توجه به این روایت خاک بودن به معنای شیعه بودن یک فضیلت است که کافر از خاک نبودن حسرت می خورد.
لطفا قبل از ملکوتی شدن خاکی شوید؟!
