قال الامام علی علیه السّلام:
مَنْ عَمَّرَ قَلبَهُ بِدَاوم الذِّکرِ حَسُنَتْ اَفْعالُهُ فی السّرِّ و الجَهرِ.[1]
امام علی - علیه السّلام - فرمودند:
کسی که دل خویش را با دائم الذکر بودن آباد گرداند، خداوند افعال او را در نهان و آشکار، نیکو می‌گرداند.
نکته:
۱ . یا یاد خدا انسان از گناه دور می شود و این دروی از معصیت، کردار را از آفت و آلودگی حفظ می کند.
۲. ذکر خدا انسان را بر انجام نیکی ها بر می انگیزاند و دلیل آن این است که ذاکر هنگام ذکر چاره ای جز تحلی و آراستگی به صفات الله ندارد و الا ذکر او باطل خواهد بود.
