متن سؤال:
سلام.سه سال ونیم که ازدواج کردم با پسر عموم.که این ازدواج داستان داره.به اصرار پدرم به اجبار پدرم ازدواج کردم.گفت منو نمیخواد و حاضر نیست منو به غریبه شوهر بده.برای همین گفت یا پسر عموت یا هیچ کس.منم نمیتونستم تو خونه بابام بمونم هر روز دعوا بود تو خونمون سر هر چیزی دعوا میشد پدرم فحش میداد بد و بیراه میگفت منم خسته شده بودم هر روز ارزوی مرگ میکردم .وقتی پدرم میومد خونه دوست نداشتم که بیاد .خونه برام سیاه میشد بدم میومد از خودم.اول با پدرم دعوا کردم که پسر عموم رو نمیخوام نه اینکه کس دیگری رو بخوام نه.چون میدنستم که خانواده عموم مثل پدرم هستن.برای همین دعوا کردم.ولی دیگه خسته شده بودم بعد رضایت دادم از سر اجبار .وقتی عقد کردم شوهرم رو از ته دل دوست داشتم بدون دروغ.ولی از پدرم ناراحت بودم.وبرای شوهرم هیچ شرط وشروطی نذاشتم.هر چی داشت قبول کردم.الانم شوهرم رو از ته دل دوست دارم ولی همیشه با هم دعوا میکنیم تا.یه خورده پس انداز داریم ولی کافی بهش میگم خونه بساز دعوا میشه نیست بهش میگم فعلا باهمین بساز خدا کریمه .قبول نمیکنه .تو یه اتاق زندگی میکنیم خیلی سخته.بیشتر اوقات با شوهرم قهرم چکار کنم؟شوهرم رو دوست دارم نمیخوام زندگیم همش دعوا باشه خسته شدم.بعضی وقتها فکر میکنم ازدواجم قبوله یا نه؟ خیلی ممنون از این سامانه.
جواب مشاوره1:
سلام
درباره مطالبتان چند نکته تقدیم می کنیم:
1- از اینکه با همه مشکلات گذشته و موجود حاضر نیستید زندگی از هم بپاشد به خود ببالید . کمتر بانویی با چنین روحیه صبورانه ای وجود دارد.
2- درخواست های خود از همسر را با دلایل، و با رعایت احترام و بدون تندی و در فواصل مختلف طولانی مدت نه پشت سر هم مطرح کنید.
3- گاهی لازم است در خلوت این پیشنهاد ها مطرح شود.
4- با قول همکاری و کمک و مساعدت همه جانبه به همسرتان، او را در ساخت خانه و یا امور دیگر پشتیبانی و حمایت کنید.
5- برای جلوگیری از دعواها، از گفتگوی آمرانه، توهین آمیزو تحقیری بپرهیزید و سعی کنید خواسته هایتان پیشنهادی باشد.
6- هرگز در بیان پیشنهادات زندگی خود و وضعیت خود را
7- اگر فرزندانتان بزرگ هستند، با همفکری هم طرح مسئله و خواسته کنید در این صورت وقتی همسرتان خواسته همه اعضاء خانواده را بداند، ملزم می شود که همکاری کند.
