شخصی که
به خاطر خطاهایش منزلت خود را از دست می دهد برای اینکه به جایگاه گذشته خود
بازگردد دو راه بیشتر ندارد:
1- توبه از گذشته و طلب پوزش از مردم و جبران
اشتباهات گذشته
2-
استفاده از خطاها و اشتباهات جدید برای تثبیت جایگاه خود.
گزینه
اول را فردی انتخاب می کنند که متواضع و فروتن و حق گرا بوده و احساس مسئولیت وجود
او را گرفته است.
اما
گزینه دوم را اشخاصی انتخاب می کنند که روحیه تکبر و خود برتربینی دارند و نقد
دیگران را توهین قلمداد می کنند.
چنین افرادی از درون انسانهایی دو رو و منافق
محسوب می شوند و برای تثبیت جایگاه خود عوام فریبی می کنند. بر اصول ارزشی پایبند
نبوده و نسبت به رعایت آن اصول تساهل و تسامح به خرج می دهند. این افراد تعهدی به
پایبندی بر حق ندارد و لذا به راحتی دروغ می گویند. از خصلتهای اینان فراموشی است
که هر از گاهی گریبان آنها را می گیرد و کار دستشان می دهد.
پیروزی
به هر قیمتی شعار این جماعت است غافل از اینکه چنین شعاری به سقوط شخصیتی و منزلت
فرد در دنیا و آخرت می انجامد.
این
افراد هم خود گمراه هستند و هم دیگران را گمراه می کنند و با این کار لعنت الهی را
بر خود می خرند و چه بد معامله ای می کنند!
در
فرموده ای ازامیرالمؤمنین علیه السلام آمده است:
مَا ظَفِرَ مَنْ ظَفِرَ بِالْإِثْمِ وَ الْغَالِبُ بِالشَّرِّ مَغْلُوب[1]
یعنی :
آنکه با گناه پیروز شده و با شر برتری
یافت، پیروز نشده و او مغلوب است.
این فرموده سنت الهی را در خصوص نا پایداری
ظلم و ظالم را تداعی می کند.
خدای عزوجل دفاع از جامعه ایمانی را که مؤمنان
آن را تشکیل داده اند وعده خود قرار داده است چنانچه در آیه إِنَّ اللَّهَ یُدافِعُ عَنِ الَّذِینَ آمَنُوا[2] اشاره می
کند. طبق این آیه و آیات مشابه، هر کسی با ظلم و گناه بخواهد بر مردم چیره شود،
قطعا شکست خواهد خورد.
در قرآن می فرماید:
فَقُطِعَ دابِرُ الْقَوْمِ الَّذِینَ
ظَلَمُوا وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِین[3].
ترجمه: و (به این ترتیب،) دنباله (زندگی) جمعیّتی که
ستم کرده بودند، قطع شد. و ستایش مخصوص خداوند، پروردگار جهانیان است.
شاعر چه خوب گفته است:
دیدی که خون ناحق پروانه شمع را
چندان امان نداد که شب را سحر کند
[1] - نهج البلاغه،حکمت327
[2] - الحج:38
[3] - انعام:45
