هرگز در مسیر زندگی مؤمنانه از انسان های گمراه یاری نگیریم.
در این قضیه تفکر کنیم:
در راه کربلا، امام از عبیدالله بن حر جعفی خواست تا به لشکر و اصحاب او بپیوندد، او قبول نکرد و گفت: اسب خوبی دارم، تقدیم می‌کنم.
امام از وی روی برگردانید و این آیه را تلاوت نمود:
«و ما کنت متخذ المضلین عضدا» [1] ؛ من هرگز گمراهان را حامی خود نمی‌گیرم[2].
علی زیرایی