امیر المؤمنین علیه السلام:
من استحسن قبیحا کان شریکا له.
(غررالحکم)
ترجمه:
هر کس یک زشتی را نیکو گرداند در آن زشتی شریک شده است.
شرح:
دوست داشتن جزو ذات انسانها است ونمی تواند از آن جدا شود.این دوست داشتن پیامدهای گوناگونی برای انسان دارد.
گاه پیامد علاقه ها «خوب» است وگاه«بد».
باید حواس انسان آماده دریافت بهترین گزینه از نتیجه علاقه ها باشد چرا که این ارتباطها در خوشبختی وتلخکامی انسان تأثیر فراوان دارد.
در متون مقدس اسلامی که «نکته های حیات بخش انسان های کامل» در آنها جای دارد یک نوع دعوت همگانی برای سمت وسو دادن به عشق ها و محبت ها وحتی کینه ها و دشمنیها وجود داردکه اگر درست به این نداهای الهی گوش دهند وبه آنها عمل کنند قطعا انسان ها به راه راست خواهند آمد وبه سعادت ابدی خواهند رسید.
در جمله نورانی یاد شده امیر المؤمنین- علیه السلام - نتیجه خوب دانستن زشتیها را شریک شدن در آن کار زشت می داند و گوشزد می کند که مبادا انسان به خاطر علاقه نابخردانه به کار زشت وناپسند دیگران،خود را در گروه«گناهکاران»قرار دهد.
چرا که انسان با علاقه هایش محشور خواند شد.
اگر خوبان را دوست داشته باشد با آنان خواهد بود و اگر گناهکاران را محبوب خود داند باآنها در جایگاه«دوزخ»زندگی خواهد کرد.
دشمنی با صالحان«زندگی تلخ »را نصیب آدم می کند ونیز دوستی با «دشمنان وخطاکاران» بد عاقبت شدن را.
پیامها:
1- دوست داشتنها ودشمن داشتنها در خوشایند زندگی انسان وبد بختی او تأثی گذار است.
2-باید علاقه ها به سوی بهترین گزینه یعنی خوبیها سمت وسو داده شوند.
3- همانگونه که «دوستی خوبان» خوشی را برای انسان می آورد «دشمنی با خوبان» نیز پیامد ناگوار وتلخ به همراه دارد.
4- انسان با علاقه هایش محشور می شود.
دوست عزیز شما از روایت چه نکته ای را می فهمید؟
