محمد علی فتحی

رابطه جنسی با همسر شرعی حدود خاص خود را دارد. رعایت این حدود درخوشایندی زندگانی برای زوجین و فرزندان مؤثر است.

یکی از مواردی که زوجین در خلوت جنسی خود باید مراعات کنند این است که این رابطه در موقعیت «حضور» و «هوشیاری» و حتی «نفس کشیدن» فرزندان و در یک فضایی که فرزندان حضور دارند، انجام نگیرد.

اگر کودکان از رابطه زوجین آگاهی یابند تاثیر منفی در روحیه آنان گذاشته وعاملی مخفی برای تحریک جنسی آنان می شود که این عامل، خود را در زمان بلوغ و بعد از آن نشان می دهد و ممکن است کودک را به انحراف جنسی بکشاند.

 در این باره به دو حدیث توجه کنید:

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:

مبادا کسی با زنش آمیزش جنسی کند در حالی که در گهواره بچه‌ای به آن دو نگاه می‌کند[1].

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در حدیث دیگری فرمود: سوگند به آنکه جانم بدست اوست اگر مردی با زنش در حالی که طفل بیداری در اتاق است که آندو را می‌بیند، نفس و صدای آنها را می‌شنود، آمیزش کند، آن بچه هرگز رستگار نشود و زنا کار گردد[2].

امام صادق علیه السلام فرمود:

 اگر در اتاقی بچه‌ای هست، مرد با همسرش آمیزش نکند که موجب زنا خواهد بود[3].

یک سؤال:

گاهی زوجین در فضایی زندگی می کنند که مجبورند فرزندان نیز آنجا باشند. مثل زوجینی که در یک اتاق زندگی می کنند و فرزند هم دارند و در خانه والدین و برادران و خواهران هم زندگی می کنند. در این موقعیت زوجین چگونه رابطه داشته باشند و هشدار یاد شده را مراعات نمایند؟

در جواب باید گفت که:

چاره ای جز رعایت هشدار نیست.

شاید به لحاظ فقهی رابطه در حضور کودکان حرمت نداشته باشد ولی به هر حال اثر و ضعی خود را بر روح و روان آنان می گذارد.

 زوجین برای داشتن یک رابطه خوب می تواند چند کار را انجام دهند:

1-  تلاش کنند در نبود فرزند اقدام به رابطه کنند لازمه این کار برنامه ریزی برای رابطه جنسی است. فرزندان را در فضای دیگری بخوابانید و یا آنان را مشغول بازی کنید.

2- در فضایی غیر از آن فضا، اقدام به رابطه نمایند. مثلا درنبود سایرین از اعضای خوانواده، اتاق یا هال منزل ویا جای دیگر اقدام به رابطه نمایند.

                                                                                                                                    محمد علی فتحی

معاون پژوهش حوزه امام صادق(ع) کرج گفت: طرح «پایش آزاد» دانشگاه آزاد اسلامی طرح‌ خلاقانه‌ای بوده که تحرک زیادی بین جامعه علمی حتی در حوزویان به‌وجود آورده است.

اقتضای رهبری نظام اسلامی، هوشیاری و بصیرت و آینده نگری نسبت به مسائل جهان اسلام و کشور است.

در طول سالهای بعد از وفات امام راحل، سکاندار انقلاب اسلامی حضرت امام خامنه ای مدظله، همواره با رصد اردوگاه دشمن و آگاهی از نقشه های شوم آنان، مردم بصیر ایران اسلامی را به آمادگی در برابر فتنه ها، و هنجارها،راهنمایی کرده اند.

بیانات اخیر معظم له در خصوص آمادگی همه مردم و مسئولین درباره فتنه احتمالی در سال ۹۸، نشان از تدبیر ایشان برای آماده باش نیروهای انقلاب جهت رویارویی با دشمن است.

اخیرا نائب رئیس مجلس شورای اسلامی آقای مطهری[1] بجای اینکه مردم را دعوت به هوشیاری و آمادگی دربرابر فتنه ها کند، معظم له را متهم به فتنه گری کرده است.

اینجانب ضمن تذکر جدی به این نماینده جهت دوری از غوغاسالاری و همصدایی با دشمنان انقلاب و ولایت فقیه، اعلام می دارد،خط قرمز ما ولایت و رهبری است و مردم ولایتمدار ایران اسلامی توهین به مقام شامخ ولایت را بر نمی تابد.

محمد علی فتحی

15 دی98

بسم الله الرحمن الرحیم

امام صادق علیه السّلام فرمودند: 
مَن فَتَحَ الله عَینَ قَلبِهِ وَ بَصیرَهَ عَینهِ بِالاعتِبارِ فَقَد أعطاهُ مَنزِلَهً رفیعَهً وَ زُلفَهً عظیمَهً[1].

کسی که خداوند متعال چشم دل و دیده ی بصیرتش را برای عبرت گیری باز نموده در واقع مقامی والا و مرتبتی بزرگ به او عنایت کرده است. .

حماسه 9 دی، تبلور بصیرت، ولایتمداری، دلسوزی، مجاهدت، دشمن شناسی، غیرت دینی و انقلابی مردم ایران اسلامی است.

دشمنان داخلی و خارجی کشورمان بار دیگر در این روز، نقشه هایشان بر ملا شد و سیلی محکمی از مردم همیشه در صحنه ایران اسلامی خوردند.

ضمن پاسداشت یاد و خاطره همه حماسه آفرینان 9 دی و اعلام انزجاز از بدخواهان داخلی و خارجی انقلاب اسلامی، اینجانب ضمن شرکت در این مراسم راهپیمایی با شکوه 9 دی امسال، از همه آحاد مردم شریف و قدرشناس ایران اسلامی می خواهم تا با حضور دوباره خود در این مراسم معنوی، حمایت خود را از ناموس خود یعنی ایران اسلامی نشان دهند.

إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ إِنَّا لَا نُضِیعُ أَجْرَ مَنْ أَحْسَنَ عَمَلًا[2].

آنان که ایمان آوردند و نیکوکار شدند ما هم اجر نیکوکاران را ضایع نخواهیم گذاشت.

                                                   والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته

                                           محمدعلی فتحی

                                               8 دی 1397 شمسی

وفات حضرت آیت‌الله سید محمود هاشمی شاهرودی از شاگردان برجسته حضرت امام، آیت‌الله خوئی و شهید آیت‌الله سید محمدباقر صدر و از مراجع بزرگوارحوزه علمیه قم، ومولف ده‌ها جلد کتاب ارزشمند در فقه و معارف اسلامی را به ساحت مقدس حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف، رهبر معظم انقلاب وعلما ومراجع عظام و شاگران وی وبیت معظم له تسلیت و تعزیت عرض می کنم.

از خدای منان صبر بر بازماندگان ایشان و علو درجات بر ان مرحوم خواهانم.

ضایعه فوت عالم رخنه ای رادر عالم ایجاد می کند که جز مثل او و یا بهتر از وی،نمی تواند آن را جبران کند .

به حدیث شریف توجه کنید:

مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ اِبْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا اَلْحَسَنِ مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ عَلَیْهِمَا اَلسَّلاَمُ یَقُولُ:

إِذَا مَاتَ اَلْمُؤْمِنُ بَکَتْ عَلَیْهِ اَلْمَلاَئِکَةُ وَ بِقَاعُ اَلْأَرْضِ اَلَّتِی کَانَ یَعْبُدُ اَللَّهَ عَلَیْهَا وَ أَبْوَابُ اَلسَّمَاءِ اَلَّتِی کَانَ یُصْعَدُ فِیهَا بِأَعْمَالِهِ وَ ثُلِمَ فِی اَلْإِسْلاَمِ ثُلْمَةٌ لاَ یَسُدُّهَا شَیْءٌ لِأَنَّ اَلْمُؤْمِنِینَ اَلْفُقَهَاءَ حُصُونُ اَلْإِسْلاَمِ کَحِصْنِ سُورِ اَلْمَدِینَةِ لَهَا [1].

ترجمه:

موسى بن جعفر علیه السّلام فرمود:

چون مؤمن بمیرد فرشته‌هاى آسمان و نقاط‍‌ زمینى که خدا را در آنها عبادت کرده و درهاى آسمان‌ها که عبادتش از آنها بالا رفته بر او بگریند و در اسلام رخنه‌اى افتد که چیزى آن را جبران نکند زیرا مؤمنان دانشمند،دژهاى اسلامند مانند دژهاى اطراف شهر.

پیامبر خدا ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ :

«المؤمن اذا مات و ترک ورقةً واحدةً علیها علمٌ تکون تلک الورقةُ یومَ القیامة ستراً فیما بینه و بین النّار و أعطاه اللّه تبارک و تعالی بکلّ حرفٍ مکتوبٍ علیها مدینةً أوسع من الدّنیا سبع مرّاتٍ.»

«مؤمن چون از دنیا رود و برگه ای حاوی دانش از خود بر جای نهد، این برگه در روز رستخیز، میان او و آتش دوزخ پرده ای شود. و خدای خجسته و بزرگ برای هر حرفی که بر آن برگه نوشته شده باشد، شهری به فراخناکی هفت گیتی به وی بخشد.»

بحارالانوار، ج 2، ص 144

مقلیدین مراجع عظام موظف هستند وجوهات شرعیه خود را یا به مرجع تقلیدشان و یا وکلای ایشان در امور حسبیه که تصریح به وکالت ایشان شده و اذن کتبی و یا شفاهی معتبر دارند، پرداخت کنند.

وکلا وظیفه دارند این وجوهات را به دفتر مرجع تحویل دهند و فقط می توانند طبق سهمی که اذن از مرجع دارند (مثل یک چهارم، یک سوم و یا یک دوم) در مصارف شرعی، خرج نمایند لذا خرج وجوهاتی که مقلدین می پردازند در غیر موارد یاد شده جایز نیست و در صورت علم مقلد به این که وکیل درست خرج نمی کند، برئ الذمه نخواهد بود.

آیا وکلای مرجع تقلید می توانند خمس را ببخشند؟

آیا وکلای مرجع باید قبض مرجع را به خمس دهندگان بدهند؟

در خصوص سؤالات یاد شده چند استفتاء تقدیم می گردد:

سؤال 265: آیا وکلای حضرتعالی یا اشخاصی که وکیل در اخذ حقوق شرعی نیستند، مکلّف به دادن قبض رسید سهمین به پرداخت‌کنندگان آن هستند یا خیر؟

ج) کسانی که حقوق شرعی خود را به وکلای محترم ما یا به اشخاص دیگر به قصد وصول به دفتر ما می‏‌دهند، از آنها قبضی را که دارای مهر ما می‏‌باشد، مطالبه کنند.

سؤال: 266: در چه مواردی بخشیدن خمس به کسی که آن را می‏‌دهد، جایز است؟

ج) سهم مبارک امام (علیه السلام) و سهم سادات، قابل بخشش نیست[1].

توضیح:

در خصوص این پاسخ مسئولین بخش وجوهات دفتر مقام معظم رهبری تصریح دارند که هیچ کدام از وکلای معظم له حق بخشیدن خمس ولو به واسطه های روحانی ندارند. نهایت به اندازه اذنی که دارند مثل یک سوم، می توانند به واسطه ها مبلغی را پرداخت کنند.

‏‏سؤال 5227: ‏ محضر مبارک یگانه رهبر مجاهد و فداکار اسلام، حضرت آیت الله‌ العظمی آقای‏‎ ‎‏خمینی، دام ظله العالی علی رؤوس المسلمین ‏

‏‏محترماً؛ به عرض مبارک می رساند که اشخاصی هستند پول سهم امام علیه السلام را جمع‏‎ ‎‏می کنند و بعضی از آن ها وکالت نامه از حضرت عالی دارند و بعضی وکیل از وکیل‏‎ ‎‏هستند و عدّه ای هم وکالت نامه ندارند و می گیرند و رسید پول سهم امام علیه السلام را‏‎ ‎‏نمی آورند، آیا به این اشخاص، پول سهم امام علیه السلام را بدهند یا خیر؟ و آن مقدار که به‏‎ ‎‏این گونه اشخاص داده اند ذم‏‏ۀ‏‏ آن ها بری ء است یا خیر؟‏

‏‏ج) بسمه تعالی، به کسانی که وکالت از این جانب ندارند وجوه شرعیه ندهند و‏‎ ‎‏اگر دادند بری ءالذمه نمی شوند و به کسانی که وکالت دارند، بدهند و قبض‏‎ ‎‏رسید مطالبه کنند؛ اگر قبض رسید این جانب را ارائه ندادند، وجوهی که‏‎ ‎‏دادند، مطالبه از آن ها کنند و پس از آن به آن ها وجوه ندهند که بری ءالذمه‏‎ ‎‏نمی شوند[2].‏

 شهید آوینی:

حسین خرازی نشست ترک موتورم.

بین راه، به یک نفربر پی ام پی، برخوردیم که در آتش می سوخت.

فهمیدیم یک بسیجی داخل نفربر گرفتار شده و دارد زنده زنده می سوزد!

من و حسین آقا هم برای نجات آن بنده ی خدا با بقیه همراه شدیم.

گونی سنگرها را برمی داشتیم و از همان دو سه متری، می پاشیدیم روی آتش!

جالب این بود که آن عزیزِ گرفتار شده، با این که داشت می سوخت، اصلا ضجه و ناله نمی زد!

و همین پدر همه ی ما را درآورده بود!

بلند بلند فریاد می زد:

خدایا!

الان پاهام داره می سوزه!

می خوام اون ور ثابت قدمم کنی!

خدایا!

الان سینه ام داره می سوزه!

این سوزش به سوزش سینه ی حضرت زهرا نمی رسه!

خدایا!

الان دست هام سوخت!

می خوام تو اون دنیا دست هام رو طرف تو دراز کنم!

نمی خوام دست هام گناه کار باشه!

خدایا!

صورتم داره می سوزه!

این سوزش برای امام زمانه!

برای ولایته!

اولین بار حضرت زهرا این طوری برای ولایت سوخت!

آتش که به سرش رسید، گفت:

خدایا! دیگه طاقت ندارم،

دیگه نمی تونم،

دارم تموم می کنم.

لااله الا الله...

خدایا!

خودت شاهد باش!

خودت شهادت بده آخ نگفتم!

آن لحظه که جمجمه اش ترکید، من دوست داشتم خاک گونی ها را روی سرم بریزم!

بقیه هم اوضاعشان به هم ریخت.

حال حسین آقا از همه بدتر بود.دو زانویش را بغل کرده بود و های های گریه می کرد و می گفت:

خدایا!

ما جواب اینا را چه جوری بدیم؟

ما فرمانده ایناییم؟

اینا کجا و ما کجا؟

اون دنیا خدا ما رو نگه نمی داره بگه جواب اینا رو چی می دی؟

زیر بغلش را گرفتم و بلند کردم و هر طوری بود راه افتادیم.

تمام مسیر را، پشت موتور، سرش را گذاشت روی شانه ی من و آن قدر گریه کرد که پیراهن و حتی زیر پوشم خیسِ اشک شد.

امروز زنده نگه داشتن یاد شهدا کمتر از شهادت نیست

التماس دعا

خیلی از ماها دوست داریم از روزی زیادی بر خوردار شویم و در مسیر زندگی به لحاظ مالی و اقتصادی مشکل نداشته باشیم.

روزی حلال لطفی است که از ناحیه خدای مهربان شامل بنده مؤمنش می شود. برای اینکه روزی زیاد شود، حتما باید ظرفیت پذیرش این لطف در خود ایجاد کنیم.

برخی از اعمال ساده در ظرفیت زایی ورزی تاثیر شگرفی دارد. به این دستور العمل امیر المؤمنین علیه السلام عمل کنیم:

مرحوم شیخ صدوق رحمه الله در کتاب الخصال  از سعید بن علاقه نقل می کند که می گفت :

 سَمِعتُ أمیرَ المُؤمِنینَ عَلِیَ بنَ أبی طالِبٍ علیه السلام یَقولُ :

 ... ألا اُنَبِّئُکُم بَعدَ ذلِکَ بِما یَزیدُ فِی الرِّزقِ؟ قالوا : بَلى یا أمیرَ المُؤمِنینَ ، قالَ : الجَمعُ بَینَ الصَّلاتَینِ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وَالتَّعقیبُ بَعدَ الغَداةِ وبَعدَ العَصرِ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وصِلَةُ الرَّحِمِ تَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وکَسحُ الفِناءِ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، ومُواساةُ الأَخِ فِی اللّهِ عز و جل یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وَالبُکورُ فی طَلَبِ الرِّزقِ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وَالاِستِغفارُ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وَاستِعمالُ الأَمانَةِ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وقَولُ الحَقِّ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وإجابَةُ المُؤَذِّنِ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وتَرکُ الکَلامِ فِی الخَلاءِ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وتَرکُ الحِرصِ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وشُکرُ المُنعِمِ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وَاجتِنابُ الیَمینِ الکاذِبَةِ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وَالوُضوءُ قَبلَ الطَّعامِ یَزیدُ فِی الرِّزقِ ، وأَکلُ ما یَسقُطُ عَنِ الخِوانِ یَزیدُ فِی الرِّزقِ . ومَن سَبَّحَ اللّهَ کُلَّ یَومٍ ثَلاثینَ مَرَّةً دَفَعَ اللّهُ عز و جل عَنهُ سَبعینَ نَوعا مِنَ البَلاءِ أیسَرُهَا الفَقرُ .[1]

به نقل از سعید بن علاقه ـ :شنیدم که امیر مؤمنان، على بن ابى طالب علیه السلام ، مى فرمود:

. .. سپس ، آیا به شما خبر ندهم که چه چیز ، روزى را مى افزاید؟

 گفتند: چرا ، اى امیر مؤمنان!

 فرمود :

1-      دو نماز را با هم خواندن،  روزى را مى افزاید .

2-       تعقیب خواندن بعد از نماز صبح و عصر، روزى را مى افزاید .

3-       صله رحم، روزى را مى افزاید .

4-      جارو کردن درگاه خانه ، روزى را مى افزاید .

5-       کمک مالى کردن به برادر ایمانى ، روزى را مى افزاید .

6-      صبح زود در پى روزى رفتن، روزى را مى افزاید .

7-       استغفار، روزى را مى افزاید .

8-       امانتدارى، روزى را مى افزاید .

9-      گفتن حق ، روزى را مى افزاید .

10-   پاسخ دادن به مؤذّن ، روزى را مى افزاید .

11-   حرف نزدن در خلا (دستشویى) ، روزى را مى افزاید .

12-   حرص نداشتن، روزى را مى افزاید .

13-  سپاس گزارى از صاحب نعمت، روزى را مى افزاید .

14-  پرهیز از سوگند خوردن دروغ ، روزى را مى افزاید .

15-   وضو گرفتن پیش از غذا، روزى را مى افزاید.

16-   خوردن آنچه از سفره مى ریزد ، روزى را مى افزاید .

17-  هر کس هر روز، خدا را سى بار تسبیح[2] کند، خداوند ، هفتاد گونه بلا را از او مى گرداند ، که ساده ترینِ آنها ، تهى دستى است.