محمد علی فتحی

تصویر برخی شهدای حرم

جای ما خالی است!

شادی روحشان صلوات

اللهم ارزقنی قتلا فی سبیلک

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند: 

مَن أصبَحَ وأمسى والآخِرهُ أکبرُ هَمِّهِ جَعلَ اللّه ُ الغِنى فی قلبِهِ، وجَمَع لَه أمرَهُ،ولَم یَخرُج مِن الدُّنیا حتّى یَستکمِلَ رزقَهُ . ومَن أصبحَ وأمسَى والدُّنیا أکبرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللّه ُ الفَقْرَ بینَ عینَیهِ، وشتَّتَ علَیهِ أمْرَه، ولَم یَنَلْ مِن الدُّنیا إلّا ما قُسِمَ لَهُ.

هر آن کس که در شب و روز، بزرگترین همّش آخرت باشد ، خداوند بى نیازى را در دل او جاى مى دهد و کارش را سامان مى بخشد و از دنیا نمى رود مگر وقتى که روزى اش را کامل دریافت کرده باشد. و هر آن کس که شب و روز، بزرگترین همّش دنیا باشد، خداوند فقر را در بین دو چشم او قرار مى دهد (همیشه چشمش گرسنه دنیا است) و کارش را پریشان مى سازد و از دنیا به چیزى بیش از قسمت خود نمى رسد.

📚بحار الأنوار: 77/151/104معاد

خلاصه اینکه:

همت بلند دار که مردان روزگار

از همت بلند به جایی رسیده اند

"با قهر کردن قهر کنیم تا دشمن شاد کن نشیم"

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

لا یَزالُ إبلیسُ فَرِحا ما اهتَجرَ المُسلِمانِ، فإذا التَقَیا اصطَکَّت رُکبَتاهُ وتَخَلّعَت أوصالُهُ ، ونادَى یا وَیلَهُ ، ما لَقِیَ مِن الثُّبُورِ ؟!

تـا زمانى کـه دو مـسلمان با یکدیگر قـهر باشند ، ابلیس خوشحال است و هرگاه با هم (آشتى و) دیدار کنند ، زانوهایش به هم خورد و بندهایش از هم بگسلد و فریاد زند: اى واى بر من ، هلاک شدم .

📚الکافی: 2 / 346 / 7 منتخب میزان الحکمه: 580

قال على علیه السلام:

«یا کُمَیْلُ! لا تَأْخُذْ الّا عَنّا، تَکُنْ مِنّا» ؛ 

«اى کمیل! اگر مى‌خواهى از ما باشى، تمام معارف دینت را از ما بگیر!» . 

📜شرح و تفسیر 

بعضى مسألۀ ولایت را خیلى آسان گرفته‌اند و کسانى که عاشقانه بر ائمّۀ اطهار علیهم السلام مى‌گریند و براى آن‌ها سینه مى‌زنند و عزادارى مى‌کنند و توسّلاتشان ترک نمى‌شود را اهل ولایت مى‌دانند؛ یعنى همین را کافى مى‌دانند. بلکه بعضى تصوّر مى‌کنند که ولایت با گناه و خلاف‌کارى هم جمع مى‌شود! 

البتّه «ولایت» مراحل مختلفى دارد که یک مرحلۀ آن همان توجّه و توسّل و شرکت در مراسم عزاى آن بزرگواران است؛ امّا بدون شک این کافى نیست و ولایت کامل و حقیقى آن است که تمام برنامه‌هاى زندگى خویش را طبق دستورات آن بزرگواران تنظیم کنیم و آن عزیزان را در تمام زندگى خویش حاضر بدانیم؛ و معارف اصیل اسلام را از آن‌ها بگیریم. سلمان فارسى از آن جا جزء اهل البیت شد ، که در تمام مراحل زندگى پا جاى پاى اهل البیت علیهم السلام نهاد و در هیچ مرحله‌اى جز به تبعیت از اهل البیت فکر نکرد. 

نقطۀ مقابل این تفکّر ولایى صحیح و ناب امور زیر است: 

١- این که انسان به خیالات و گمان‌ها و اوهام خویش پناه ببرد و با پوستۀ ظاهر فریب آن را بیاراید و راه خویش را با آن بپیماید! 

٢- این که تنها به عقل و خرد خویش متّکى نباشد، بلکه به قرآن و سنّت هم روى آورد؛ ولى شاگرد آن‌ها نباشد و به دنبال آن‌ها حرکت نکند، بلکه خود را استاد آن‌ها بداند! یعنى اوّل تصمیم بگیرد و سپس آیات قرآن و روایات معصومان را بر آن تطبیق کند. نظرات خویش را بر دین خدا تحمیل کند، تفسیرهاى نادرست از آیات قرآن ارائه کند و خلاصه دست به «تفسیر به رأى» و یا به اصطلاح «قرائت جدید» بزند. 

٣- این که از عقل و خرد خویش استفاده کند و در مقابل قرآن و سنّت نیز شاگردى نماید، ولى بدعت‌هایى از خود بگذارد و امورى خارج از دین را هم داخل دین کند و مخلوطى از دین و غیر دین را به عنوان دین و آیین خدا عمل نماید.

📚یکصد و ده سرمشق از سخنان حضرت علی (ع)، صفحه 90

🌷امیرالمومنین علی (ع): 

"جهاد دری ازدرهای بهشت که خداوند آنرا به روی بندگان خاص خود می گشاید".🌷

امام خامنه ای مد ظله العالی: 

"امروز عرصه فرهنگ عرصه جهاد است ."

اگر آه تو ازجنس نیاز است

 در باغ شهادت باز، باز است

هرانسانی یک ظرفیت بخصوصه دارد و این ظرفیت اگرباعلم و معرفت پرشود وسعت می یابد.

به فرموده حضرت مولا علیه السلام :

"لکل شئ وعاء الا وعاء العلم فأنه یتسع به".

هرچیزی ظرفی دارد جزظرف علم که ریخته شدن علم در آن ظرفیتش گسترش می یابد.

 لذاشخص ممکن است در یک روضه با کسب معرفت ظرفیتش افزون شود.

🌷علی علیه السلام اگر "علی"شد همه به خاطر تبعیت محض از "عالی اعلی"بود.

همچو علی علیه السلام باشیم.🌷

حسین بن أبی العلاء از امام صادق علیه السّلام روایت کرده که آن حضرت فرمود:

«هنگامى که آدم علیه السّلام از بهشت رانده و بزمین آورده شد لکّه و خال سیاهى در صورت او پیدا شد و از سر تا پاى او را فرا گرفت آن حضرت بخاطر لکۀ سیاهى که بر تمامى اندامش پدید آمده بود بسیار اندوهگین و گریان شد، پس جبرئیل نزد آن حضرت آمده و باو گفت: اى آدم چه چیز تو را چنین بگریه در آورده است؟

جواب داد:

از این سیاهى که در بدنم پیدا شده گریانم، جبرئیل (ع) گفت: اى آدم برخیز و نماز کن که این وقت نماز نخستین است، پس آدم برخاست و نماز گزارد، آن سیاهى تا گردن او رسید (یا از صورت او تا گردنش از سیاهى پاک شد) بار دیگر جبرئیل (ع) در نوبت نماز دوم نزد آدم آمده باو گفت: اى آدم برخیز و نماز کن زیرا این زمان، وقت نماز دوّم است، آدم برخاست و نماز گزارد، و آن سیاهى تا ناف او پائین آمد، باز جبرئیل علیه السّلام در وقت نماز سوّم نزد او آمد و گفت: اى آدم برخیز و نماز بخوان که این هنگام، وقت نماز سوّم است، آدم برخاست و نماز گزارد و آن سیاهى به زانوهاى او رسید، بار دیگر جبرئیل علیه السّلام در وقت نماز چهارم نزد او آمده گفت: اى آدم برخیز و نماز بخوان که وقت نماز چهارم است، آدم علیه السّلام برخاست و نماز خواند و همچنین وقت نماز پنجم باز آمد و گفت: وقت نماز پنجم شد آدم نماز خواند و بکلّى از آن سیاهى که سراپایش را فراگرفته بود بیرون آمد، پس حمد و ثناى خداوند متعال را بجاى آورد، و در این هنگام جبرئیل علیه السّلام بآدم گفت: اى آدم حال و وضع فرزندان تو در مورد این نمازها همانند وضع توست حالى که این سیاهى را بر تن داشتى، هر کس از فرزندان تو که در هر شبانه روز پنج نوبت نماز مقرّر را بخواند از گناهانش خارج مى‌شود و آنچنان که تو از این لکّه سیاه بیرون آمدى. 

📚ترجمه و متن کتاب من لایحضره الفقیه - 1، صفحه 320

در روایت آمده است که:

مردى از بنى اسرائیل با خود گفت: عبادتى انجام بدهم که نام من بر سر زبانها بگردد. مدتى گذشت و طاعات زیادى انجام داد، اما همین که در برابر مردم راه مى‏رفت، مى‏گفتند: «فرد ظاهر ساز و ریاکارى است».

در اینجا بود که به خود فرو رفت و گفت: خودت را به زحمت انداخته‏اى و عمرت را در هیچ، تباه کرده‏اى، سزاوار این است که فقط براى خداوند سبحان کار کنى، در نتیجه نیتش را تغییر داد و کارهایش را براى خداوند متعال خالص ساخت، آنگاه هر وقت در بین مردم راه مى‏رفت مى‏گفتند: «فرد پرهیزکار و با تقوایى است».

نظیر این حدیث سخن خداوند متعال است که مى ‏فرماید:

«علیک ستره و علىّ اظهاره»

یعنى: «بر توست پوشاندن عمل صالح و بر من است آشکار نمودن آن».

و نیز در قول معصومین- علیهم السّلام- آمده است که فرمودند:

«انّ اللَّه یقسّم الثّناء کما یقسّم الرّزق»

یعنى: «خداوند متعال ستایش و ثنا را تقسیم مى‏کند همچنان که روزى را تقسیم مى‏نماید».

به نقل از: حسین غفارى ساروى‏، ناشر: نبیاد معارف اسلامى‏، آیین بندگى و نیایش، ص: 378

یکی از نامهای قیامت"یوم تبلی السرائر" است.یعنی روزی که همه پنهان شده ها آشکار می شود.

اگر کسی ایمان داشته باشد که"إن الله خبیر بما تفعلون" بداند که امروز او "یوم تبلی السرائر" است!