امام صادق علیه السلام:
مَن أرادَ التّجارةَ فلْیَتَفقَّهْ فی دِینِهِ لِیَعلمَ بذلکَ ما یَحِلُّ لَهُ مِمّا یَحْرُمُ علَیهِ، ومَن لَم یَتَفقّهْ فی دِینِهِ ثُمّ اتّجَرَ تَورَّطَ الشُّبُهاتِ[1]؛
ترجمه:
هر کس بخواهد تجارت کند باید احکام دین خود را بیاموزد تا حلال را از حرام بازشناسند. کسى که احکام دین خود را نیاموزد و تجارت کند در کام شبهات فرو غلتد.
بنگر حشر و نشرت با که و با چه است.
آنکه در دنیایش با دیو و دد و کلب و خوک و چهارپایان باشد، انتظار نداشته باشد به روز جزا با اولیاء الله محشور گردد!؟
برادر! حشر و نشرت را خودت بپا می کنی.
بنگر با خودت چه کرده ای!
ولی الله، کتاب الله، وجه الله، حمکت الله، شایسته ترین محشورات انسان بما هو انسان در دنیاست.
به فرموده رسول اکرم صلى الله علیه و آله توجه کن:
«المرء على دین خلیله و قرینه[1]».
«انسان بر دین دوست و همنشین خود است».
الهی ! حشر ما در دو دنیا با خوبان درگاهت کن.
امام علی علیه السلام :
رَأسُ الفَضائلِ العِلمُ ، غایَةُ الفَضائلِ العِلمُ .
«رأس فضیلتها، دانش است؛ نقطه پایان فضیلتها دانش است [1]».
نکته:
1-آنکه گوهر وجودخویش را به فضیلت علم نیاراید، به نجاست مردار جهل آلوده خواهد شد.
2-دشمنی با اهل علم و طرفداری از اهل جهل نشانه مرگ عقل و دل است.
سؤال:
کدام تعصب بد است؟
جواب:
از امام على بن الحسین علیه السلام درباره" تعصب" سؤال کردند فرمود:
العصبیة التی یاثم علیها صاحبها ان یرى الرجل شرار قومه خیرا من خیار قوم آخرین، و لیس من العصبیة ان یحب الرجل قومه، و لکن من العصبیة ان یعین قومه على الظلم.
" تعصبى که انسان به خاطر آن گناهکار می شود این است که اشرار قومش را بهتر از نیکان قوم دیگر بداند، اما اینکه انسان قوم و قبیله خویش را دوست دارد عصبیت نیست، عصبیت آن است که انسان قوم و قبیله خود را در ستمگرى یارى دهد"[1]
امام صادق علیه السّلام فرمود:
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله روزى هفتاد بار به درگاه خدا توبه مى‌کرد. راوى گوید: گفتم: آیا آن حضرت مى‌گفت:
«استغفر اللَّه و أتوب الیه»؟
فرمود: نه، بلکه مى‌گفت:
«أتوب الى اللَّه».
گفتم: رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله توبه مى‌کرد و هیچ گاه برنمى‌گشت ولى ما توبه مى‌کنیم و باز به گناه برمى‌گردیم!
امام علیه السّلام فرمود:
باید از خدا کمک خواست.[1]
فی کتاب عوالى اللآلى : فِی الحَدیثِ :
أنَّهُ صلى الله علیه و آله شَکا إلَیهِ رَجُلٌ قِلَّةَ الرِّزقِ ، فَقالَ علیه السلام :
أدِمِ الطَّهارَةَ یَدُم عَلَیکَ الرِّزقُ .
فَفَعَلَ الرَّجُلُ ذلِکَ فَوُسِّعَ عَلَیهِ الرِّزقُ .[1]
ترجمه:
در حدیث است که مردى نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله از اندکىِ روزى شکوه آورد . فرمود:
همواره با طهارت باش تا روزى ات پیوسته باشد.
آن مرد چنین کرد و روزى اش گشایش یافت .
مصادیق طهارت دائمی:
۱. وضو دائمی داشتن.
۳. داشتن افکار و عقاید خوب
۲. ترک گناهان
نکته:
۱.این روایت بیشتر درباره دائم الوضو بودن است.
۲. امام رحمة الله علیه به نقل از استادشان مرحوم شاه آبادی وضو را مثل پوشیدن لباس رزم در برابر دشمن می دانستند و تاکید می کردند مؤمن همیشه وضو داشته باشد تا در برابر آسیب های شیطان کمتر آسیب ببیند.
خادم اسلام و مسلمین محمد علی فتحی
از اعمال عبادی زیادی که در آنهاحضور قلب نداریدپرهیز کنید.
سعی کنید به کیفیت کار توجه کنید تا کمیّت آن.
اعمال زیر را هر روز انجام دهید:
۱. سوره «یس» یکبار.
۲. صلوات به هر تعداد که می توانید.
۳.استغفار هفتاد بار.
۴. به کارهای مربوط به منزل و فرزندان و همسرتان بپردازید و در این زمینه کم نگذارید.که از صد سال شب زنده داری بهتر است.
۵. تا ضرورت اقتضا نکرد صحبت نکنید.
۶. قبل از انجام هرکاری و گفتن کلامی درباره اش فکر کنید اگر مرضی خدا بود انجام دهید.
۷. از معاشرت با انسانهایی که غافل هستند پرهیز کنید.
۸. فعالیت مجازی را کم کنید و در ساعت خاصی کتاب مطالعه کنید.
۹. با همسرتان درباره استفاده بهینه و در زمان خاص از موبایل پیشنهاد مذاکره بدید و بین هم قراری برای فعالیت بگذارید.
هر روزه طرف صبح که از خواب بیدار مى‌شوید، قصد جدى کنید که هر عملى پیش آید، رضاى خدا، عزّ اسمه، را مراعات خواهم کرد. آن وقت در هر کارى که مى‌خواهید انجام دهید، نفع آخرت را منظور خواهید داشت، به طورى که اگر نفع اخروى نداشته باشد، انجام نخواهید داد، هرچه باشد. و همین حال را تا شب، وقت خواب، ادامه خواهید داد.
وقت خواب، چهار- پنج دقیقه‌اى در کارهایى که روز انجام داده‌اید، فکر کرده و یکى‌یکى از نظر خواهید گذرانید، هرکدام مطابق رضاى خدا انجام یافته، شکر کنید و هرکدام، تخلف شده استغفار کنید و این رویه را هرروز ادامه دهید.
این روش اگرچه در بادى حال، سخت و در ذائقه نفس تلخ مى‌باشد، ولى کلید نجات و رستگارى است.
و هر شب، پیش از خواب توانستید سور مسبّحات یعنى:
سوره‌هاى حدید و حشر و صف و جمعه و تغابن را بخوانید و اگر نتوانستید، تنها سوره حشر را بخوانید[1].
قال الله تعالی:
ولَا تَسُبُّوا الَّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ فَیَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَیْرِ عِلْمٍ کَذَلِکَ زَیَّنَّا لِکُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلَى رَبِّهِم مَّرْجِعُهُمْ فَیُنَبِّئُهُم بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ[1]
ترجمه:
(به معبود) کسانى که غیر خدا را مى خوانند دشنام ندهید، مبادا آنها (نیز) از روى ظلم و جهل، خدا را دشنام دهند. این گونه براى هر امّتى عملشان را زینت دادیم. سپس بازگشت همه آنان به سوى پروردگارشان است. و آنها را از آنچه عمل مى کردند،آگاه مى سازد (و پاداش و کیفر مى دهد).
نکته ها:
1- این آیه به صراحت ناسزاگویی به کفار و مشرکین را نکوهش می کند و دلیل آن را مقابله آنان به مثل و سب خدای تعالی می داند.
2- ناسزا گویی به مقدسات اشخاص طبق آیه شریفه نکوهش شده و حرام می باشد.
3- از آیه استفاده می شود که منطق اسلام ناسزا گویی نیست بلکه عقاید خود را مسلمان واقعی با برهان و دلیل مطرح کرده و از آن دفاع می کند.
4- لعن اگرچه ناسزا گویی و سبّ محسوب نمی شود ولی قطعا بدتر از آن است.
5- لعن دشمنان اهل البیت علیهم السلام آن هم به صورت علنی و در زمانه ای که دشمن به دنبال شکاف انداختن بین صفوف مسلمین است، کاری است خلاف آیه قرآن و سیره عملی اهل البیت علیهم السلام.
6- اهانت و سبّ و لعن بزرگان فرق اسلامی طبق فتاوای مراجع عظام جایز نیست و شیعه واقعی با برهان و دلیل می تواند آنان را نقد کند.
7- یک مورد لعن علنی از اهل البیت علیهم السلام نسبت به بزرگان اهل سنت گزارش نشده است اگر مواردی هم باشد قطعا از حیث سندی اعتبار ندارد.
8- اگر به واسطه اهانت به مخالفین مذهب، پیروان آنان ، خون شیعه ای را بریزند قطعا یکی از شریکان جرم، سبّ و لعن کننده می باشد.
9- شیعه واقعی نه از اهل البیت علیهم السلام جلو می افتد و نه عقب. شیعه ملازم اهل البیت علیهم السلام است.
10- در سیره عملی اهل البیت علیهم السلام اهانت و سبّ بزرگان اهل سنت جای ندارد.
11- برادران اهل سنت، رفتار ناشایست جهّال از شیعه را به پای اهل البیت علیهم السلام و شیعیان بصیر و متعهد ننویسند.
خادم اسلام و مسلمین محمد علی فتحی
