محمد علی فتحی

سؤال: 

آیا کسی که می داند صاحب کار او مرتد است و خودش هم اعلام می دارد که هیچ دینی را قبول ندارد، حقوقی که از او دریافت می کند حلال است؟
آیا ادامه کار با او جایز است؟

پاسخ دفتر مقام معظم رهبری مد ظله:

فی نفسه اشکال ندارد.[1]

سؤال:

اینجانب فکر می کردم غسل جنابت زمانی واجب است که حتما بعد از دخول ارضاء شوم و همین مطلب را با توجه به اینکه از همسرم پرسیدم - ایشان مقلد معظم له هستند- برایم یقین حاصل شد که اگر دخولی صورت بگیرد ولی ارضایی صورت نگیرد غسل ندارد.

ولی الان متوجه شدم که اشتباه می کردیم.

حکم نماز و روزه هایی که در این سالها انجام دادیم چیست؟

پاسخ دفتر مقام معظم رهبری مد ظله[1]:

 به مقداری که یقین دارد که نمازها را به این نحو خوانده باید قضا کند و در مورد روزه ماه رمضان اگر در روز این کار را انجام داده روزه قضا دارد ولی کفاره ندارد و اگر در شب انجام داده است روزه قضا وکفاره ندارد.

توضیح:

اگر یقین دارد برخی نمازها را با غسل جنابت واقعی خوانده قضا ندارد فقط نمازهایی که با غسل اشتباهی خوانده قضا دارد.

سؤال:

اگر کسی قبل از طلوع فجر نیت روزه قضا کرده باشد و بخوابد، بعد از اذان صبح بیدار شود و به واسطه فراموشی و خواب آلودگی مطلع نشود که اذان صبح گفته شده و با این تصور که هنوز سحر نشده آب بنوشد ، و بعد متوجه شود که اذان صبح را گفته اند، حکم روزه او چیست؟

اگر این اتفاق در ماه رمضان بیفتد چطور؟ و تکلیف روزه دار چیست! ؟

جزاکم الله خیرا.

جواب:

1-      اگر روزه دار یقین ب پیدا کند که  وقت وارد شده باید از خوردن و آشامیدن و ارتکاب مفطرات دوری کند و اگر یقین ندارد و احتمال می دهد و یا خیال کند که وقت وارد نشده وظیفه اش این است که تحصیل یقین کند و تا یقین حاصل نکرده نباید مقطرات را انجام دهد.

2-      در صورتی که تحصیل یقین نکند ورزه باطل است و روزه قضا صحیح نیست و لی در خصوص روزه ماه رمضان علاوه بر قضا کفاره هم دارد.

3-      اگر ار زوی فراموشی و یا خواب آلودگی روزه را خورده باشد روزه صحیح است.

وفقکم الله لمرضاته

سؤال:

کسی که قسم یا نذر خود را شکسته آیا کفاره باید بدهد؟

جواب:

علاوه بر استغفار به خاطر شکست قسم و نذر باید کفاره دهد و کفاره آن اطعام یا لباس پوشاندن به ده فقیر است و اگر اینها برایش مقدور نباشد باید سه روز پیاپی روزه بگیرد.

مقام معظم رهبری مد ظله:

دعوت جوانهای ما به علوم عقلی، بسیار مهم است؛ توجّهِ حوزه‌ها به علوم عقلی و بخصوص فلسفه، خیلی مهم است. بعضی از آقایانِ بزرگوار و محترمی که خیلی مورد تکریم و احترام ما هستند، اشکال داشتند به اینکه درسهای فلسفه و عرفان و این حرفها در قم زیاد شده؛ بنده به آن آقایان گفتم که اگر چنانچه فلسفه را شما از قم بردارید، کسانی در جاهای دیگر، متصدّیِ تبیین فلسفه و تدریس فلسفه میشوند که اهلیّت و صلاحیّت این کار را ندارند؛ کمااینکه الان می‌بینیم بعضی از افرادی که در غیر قم به‌عنوان فلسفه‌دان شناخته میشوند و مطرح میشوند، اطّلاعاتشان از فلسفه سطحی است؛ نه اینکه اطّلاع ندارند امّا اطّلاعاتشان عمیق نیست، سطحی است؛ یک چیزی خوانده‌اند و یک اصطلاحی را بر زبان جاری میکنند؛ خب این خوب نیست؛ خوب است که در خود قم باشد، در حوزه‌ی علمیّه باشد. تهران هم همین‌جور؛ حوزه‌ی علمیّه‌‌ی تهران هم که یک روزی مرکز علوم عقلی بوده، امروز اگر چنانچه تدریس فلسفه و تدریس علوم عقلی در آن رواج پیدا بکند، این به ‌نظر ما یک چیز بسیار خوب و مفیدی خواهد بود ان‌شاءالله.

بیانات در دیدار دست‌اندرکاران همایش ملی حکیم طهران (مرحوم آقاعلی مدرس زنوزی)/ ۱۳۹۷/۰۲/۰۳

دریای فضائلت ندارد دفتر

بیچاره منی که فضل تو بشمارم

  امام خامنه ای مد ظله:

مراقب باشیم دچار سطحی‌گری و ظاهرگرائی نشویم، دچار تحجر نشویم - این یک طرف قضیه است - دچار سکولاریسمِ پنهان هم نشویم. گاهی اوقات در ظاهر، تبلیغات، تبلیغات دینی است؛ حرف، حرف دینی است؛ شعار، شعار دینی است؛ اما در باطن، سکولاریسم است؛ جدائی دین از زندگی است؛ آنچه که بر زبان جاری میشود، در برنامه‌ریزی‌ها و در عمل دخالتی ندارد. ادعا میکنیم، حرف می زنیم، شعار می دهیم؛ اما وقتی پای عمل به میان می‌آید، از آنچه که شعار دادیم، خبری نیست.

پی نوشت:

کشاندن مراکز خرید و تفریح به شهرهای مذهبیی مثل مشهد و قم و شیراز و... اگرچه به نظر می رسد به خاطر کثرت زائر و خریدار در این مناطق است ولی ممکن است زوایای پنهانی داشته باشد.
تصور کنید زائرانی که خالصانه به قصد زیارت و مناجات با خدا در حرم های امن خاندان عصمت می روند ، یکدفعه با حجم عظیم مرکز خرید و تفریح در حاشه و یا متن شهر مواجه شوند.
اتفاقی که می افتد این است که به صورت نرم و آهسته جریان زیارت، "اول به تفریح و خرید و بعد زیارت" تبدیل می شود.
وقتی نیت و قصد زائر انحراف یابد آنان که با مذهبی بودن مردم و فکر ایمانی مشکل دارند به زودی به آرزوی خود می رسند.
بعد از این اتفاق کم کم قداست این شهرها و حرمت آنها از بین می رود چنانچه بارها این موضوع در مشهد مقدس با گرفتن کنسرت و پارتی مختلط و کشف حجاب و شعار علیه آموزه های اسلامی به وجود آمد.
شاید تصور شود که من بد بینانه به قضیه می نگرم ولی لازمه زندگی هوشمندانه توجه همه احتمالات و جوانب است.
اگر این قضیه واقعیت داشته باشد چه اتفاقی خواهد افتاد؟ وظیفه چیست؟
کشور قم!؟
طرح کشور کردن شهر مقدس قم و واتیکانی کردن آن، بدون توجه به آموزه های اصیل اسلامی، تاریخ قم و قمیین، نظریه ولایت فقیه، نظام اسلامی مهدی باور، مهدویت و... یک تفکر انحرافی است و به نظر می رسد با دیدگاه اول درباره کشاندن مراکز تفریحی و خرید به سمت شهر های زیارتی، هم خوانی دارد.
لازمه واتیکانی کردن قم این است که:
۱. این شهر تبدیل به کشور مستقل شود و فقط مردان در آنجا حضور داشته باشند چنانچه در واتیکان مرسوم است.
۲. استقلال صد درصدی داشته باشد و این یعنی اینکه در معارض یا مقابل با کشور ایران قرار گیرد و ایران اسلامی تجزیه از درون شود.
۳. رهبر جدا داشته باشد و این یعنی فردی غیر از رهبری مقتدر و انقلابی ایران اسلامی باشد و این با خون دل خوردن های امام راحل و خون شهدا که برای حفط "اصل ولایت فقیه" بوده سازگاری ندارد. شاید کسی بگوید که رهبر فعلی ایران رهبر کشور قم شود و این یعنی محدود کردن قدرت ولی فقیه که با اصل ولایت همخوانی ندارد.
می طلبد در خصوص دو هشدار یاد شده مراجع عظام و ملت انقلابی ایران، دقت و اقدام لازم را مبذول دارند.
محمد علی فتحی

یکی از چیزهایی که برای دوام زندگی زناشویی مرد و زن به آن نیاز دارند اظهار محبتی است که از طرف هر کدام از آنها به یکدیگر منتقل می شود.

این اظهار محبت ممکن است به شیوه های مختلف زبانی، لمسی ، و... باشد.

اگر کسی نسبت به همسرش محبت  نداشته باشد به یک نوع بیماری که مثل موریانه هست و ریشه درخت زندگی را از ته می خورد مبتلا شده است و آن موریانه «بد بینی» است.

وقتی زن و مرد از طرف عشق خود محبت نبینند و صرفا زندگی آنها تبدیل به کامجویی تکراری جنسی گردد بزودی آن دو به هم بد بین شده و احساس خواهند کرد که همسرش او را دوست ندارد و  دوستی او فقط برای ارضای شهوت بوده است. طبیعی است در این موقع زندگی روح نخواهد داشت و مرگ به سراغ عشق خواهد آمد.

بیشتر جدایی ها ناشی از همین قضیه است و نیز بیشتر «قتل های غیرتی» که مرد یا زن به خاطر اینکه دوست ندارند همسرشان با کس دیگری آشنا شده باشد و یا به غیر او دل ببندد ناشی از همین بد بینی است. همان بد بینیی که اگر زن و شوهر به هم محبت صادقانه و بی غل و غش می کردند هرگز به وقوع نمی پیوست.

به این روایت توجه کنید:

 عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَى عَنْ عَمْرِو بْنِ جُمَیْعٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله:

 قَوْلُ الرَّجُلِ لِلْمَرْأَةِ إِنِّی أُحِبُّکِ لَا یَذْهَبُ مِنْ قَلْبِهَا أَبَداً[1]. 

حدیثی که عربی آن را خواندید مرحوم کلینی محدث بزرگ شیعه در کتاب کافی خود از رسول خدا نقل کرده است.

ترجمه حدیث:

امام صادق علیه السلام می فرماید: رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:

سخن مرد به زنش مبنی بر اینکه «دوستت دارم » هرگز از دلش بیرون نمی رود.

توجه:

دقت کنید که منظور از (دوستت دارم)گفتن جمله ای است که از ته دل و از روی راستی باشد.

شاید کسی بگوید  بارها این جمله را نسبت عشقم می گویم ولی احساس عشق ماندگار را در دلم نسبت به همسرم ندارم؟!

در جواب باید گفت که :

احتمالا (دوستت دارم)همراه با نیت پاک و عشق راستین نبوده و صرفا به خاطر جلب محبت موقت از زبان رانده شده است و الا از قدیم گفته اند:

هرچه از دل برآید بر دل نشیند  

غافل از این نکته نباشیم که حتی الکی گفتن جمله (دوستت دارم) تاثیر خود را می گذارد ولی اگر از روی صدق گفته شود محشری بپا می شود.